Özet: Vekil eden ile vekil, ana-oğuldur. Vekilin ödeme defi her türlü delil ile ispat edilebilir.

Davacı; oğlu olan davalının vekâleten aldığı izale-i şuyu satış parası 19.861.255 TL’yi kendisine vermediğini ileri sürerek tahsiline karar verilmesini istemiştir.

Davalı; kendi yanında ikamet eden annesi davacının bakımı için 19.861.255 lira, ayrıca eşyalarını muhafaza için balkonu kapalı hale getirdiğini, 2.450.000 TL’yi harcadığını, Kayseri’ye kızının yanına giderken garajda 1.300.000 TL’yi elden eşyalarını mahkeme masrafları olarak da 250.000 TL’yi verdiğini, 16.500.00 TL’yi de havale çıkararak gönderdiğini, davacıya verilmek üzere kız kardeşi S.E, adına 1.000.000 lira, eniştesi A.E. adına keza toplam 1.000.000 lira gönderdiğini, bu durumda davacıya borcu kalmadığını ileri sürerek davanın reddini dilemiştir.

Mahkemece; davacıya havale olarak gönderilen 16.500.000 lira dışında kalan 3.361.255 TL’nin tahsiline karar verilmiştir.

Hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.

Taraflar ana ve oğuldur. Olayda tanık dinlenebilir (HUMK. 293). 4. oturumda dinlenen davalı tanıkları, Kayseri’ye giderken davalının, davacıya 1.300.000 lira ödeme yaptığını ve davacının eşyalarının gönderme için de 249.370 lira harcamada bulunduğunu bildirmişlerdir. Bu durumda hükmedilen miktardan anılan ödemelerin düşülerek kalan tutara hükmedilmesi gerekirken mahkemece, yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırıdır. Hükmün BOZULMASINA karar verildi (Y. 13. HD. 16.12.1991 T. 9023 E. 11432 K.).