Mahkemece davalı kadının evlilik birliğini korumaya ve devamını sağlamaya yönelik beyanlarının davacı kocanın kusurlu davranışlarının af edildiği veya hoşgörü ile karşılandığının kabulünün mümkün bulunmamasına rağmen davalı kadın ağır kusurlu kabul edilerek boşanmaya karar verilmiş ise de; yapılan soruşturma ve toplanan delillerden davacı kocanın eşine fiziksel şiddet uyguladığı, evlenmek boşanmak Allahın emri dediği, çocuk ve karısını baba evine gönderdiği, davalı kadının ise birlik görevlerini yerine getirmediği, davacı kocanın ilk evliliğinden olan çocuğunu eve kabul etmediği anlaşılmaktadır.
Gerçekleşen bu durum karşısında boşanmaya neden olan olaylarda davacı koca daha ağır kusurludur. Hal böyle iken davalının ağır kusurlu kabul edilmesi doğru değil ise de; davalının davacıdan daha az kusurlolup, Türk Medeni Kanununun 166/2. maddesi koşullarının gerçekleştiğine göre verilen boşanma kararı bu sebeple sonucu itibariyle doğru olup, davalının bu yöne ilişkin temyiz itirazlarının reddi ile boşanmaya ilişkin hükmün gerekçesini değiştirmek suretiyle onanmasına karar verilmesi gerekmiş ve aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazları da yerinde görülmemiştir. (Y2HD, 29.12.2011, E. 2011/1481, K. 2011/24113.)
Kaynak: https://www.yargitay.gov.tr/
Son düzenleme tarihi 31 Mart 2020 11:36
Bir yorum bırakın